Παλιές και νέες φωτογραφίες, ιστορίες και εκδηλώσεις από το σήμερα και το χθές.
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
ΠΟΛΙΧΝΙΑΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ
Οικογένεια Γεώργιος και Αθανασία Κρικλάνη με τα παιδιά τους Γιάννη - Στρατή - Αντώνη - Χαράλαμπο και Μαρία.
Η Αθανασία Κρικλάνη ήταν η πρώτη δασκάλα στον Πολιχνίτο και δίδασκε επί τουρκοκρατίας στα μικρά παιδιά. Για να συστηθείς στούς χωριανούς ποιανού παιδί είσαι έπρεπε να πείς τις δασκαλούδας ο γιος η εγγονός για να καταλάβουν.
Το παρατσούκλι (πλομ) τις οικογένειας Κρικλάνη ήταν τα δασκαλούδια.
ΠΟΛΙΧΝΙΑΤΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ
Και για να μη ξεχνάμε τις ρίζες μας τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας που γεννήθηκαν επί τουρκοκρατίας έζησαν χρόνια δύσκολα έκτισαν τα σπίτια τους στο
Πολιχνίτο γέννησαν τα παιδιά τους και αναπαύθηκαν στα ίδια χώματα ελεύθεροι.
Πολιχνίτο γέννησαν τα παιδιά τους και αναπαύθηκαν στα ίδια χώματα ελεύθεροι.
Παραπάνω οι φωτογραφίες της οικογένειας Ιγνάτη και Σοφίας Μπαρούτη Μπαρούτη με παραδοσιακές φορεσιές.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Πολυχνίτος στην δεκαετία του 60.
Για το χαρτζιλίκι μας παίζαμε καραγκιόζη ξεσηκώνοντας φιγούρες από περιοδικά.
Στήναμε το σκηνικό με το σεντόνι και την λάμπα πετρελαίου μοιραζόμαστε τα ξυλάκια με τις φιγούρες και άρχιζε ο διάλογος διαβάζοντας ο καθένας το ρόλο του και κάνοντας την αντίστοιχη φωνή.
Το εισιτήριο ήταν δεκάρες.
Σημειωτέον ότι εκείνα τα χρόνια φωτισμός υπήρχε μέχρι τις 11 το βράδυ με διακοπές. Το ηλεκτρικό δίκτυο έπαιρνε από μία ντιζελομηχανή στο Λίβαδο.
Άλλος τρόπος εξοικονόμησης χρημάτων ήταν η πώληση λαχείων, εφημερίδων, μεταφορά στις βαλίτσες η τα καλάθια από τους επιβάτες του ΚΤΕΛ, μεταφορά στις μπουκάλες ΠΕΤΡΟΓΚΑΖ, κάλαντα και το μπασιάκ (παρέες παιδιών μαζεύαμε ελιές σε κτήματα που είχε τελειώσει το μάζεμα και κατόπιν τις πουλάγαμε και γινότανε η μοιρασιά).Με τα χρήματα που μαζεύαμε αγοράζαμε υλικό επιμόρφωσης ... (Μυστήριο-Μάσκα-
Μικρός Ήρωας- Γκιαούρ Ταρζάν- Κλασικά Εικονογραφημένα- Μάχη- Μίκυ Μάους-
Λούκι Λούκ κ.α.) βγάζαμε παιδικό εισιτήριο (τις περισσότερες φορές μπαίναμε τσάμπα) για να δούμε ταινίες της εποχής και στα κλεφτά κανένα ακατάλληλο καουμπόικο.
Η βόλτα το Σαββατοκύριακο ξεκινούσε από την πλατεία τα Κυβέλια μέχρι την
Διασταύρωση στον Ξηρόκαμπο. Τα κορίτσια αγκαζέ πήγαιναν μπροστά και πίσω
τα αγόρια καμάκι για κανένα ραντεβουδάκι. Το Αγροκήπιο ήταν το καλύτερο
μαγαζί με ζωντανή τοπική ορχήστρα πίστα χορού και τραπεζάκια έξω.
Μπροστά στο μαγαζί ήταν το νυφοπάζαρο και το πήγαινε - έλα κράταγε μέχρι τις
7:30 το βράδυ (απαγόρευση κυκλοφορίας για τους μαθητές).
Το καφενείο πρόσφερε τότε καφέ ελληνικό στη χόβολη – τσάι – χαμομήλι-πορτοκαλάδα – λεμονάδα – γκαζόζα – βυσσινάδα -ούζο με μεζέ -κονιάκ-λουκούμι και υποβρύχιο.
Το ζαχαροπλαστείο είχε του κόσμου τα γλυκά με την μπουγάτσα σε εξέχουσα θέση
Και πάντα μία εφημερίδα που πήγαινε από χέρι σε χέρι για την ανάγνωση κυρίως των
Αθλητικών.Και πάντα μία εφημερίδα που πήγαινε από χέρι σε χέρι για την ανάγνωση κυρίως των Αθλητικών.
Στήναμε το σκηνικό με το σεντόνι και την λάμπα πετρελαίου μοιραζόμαστε τα ξυλάκια με τις φιγούρες και άρχιζε ο διάλογος διαβάζοντας ο καθένας το ρόλο του και κάνοντας την αντίστοιχη φωνή.
Το εισιτήριο ήταν δεκάρες.
Σημειωτέον ότι εκείνα τα χρόνια φωτισμός υπήρχε μέχρι τις 11 το βράδυ με διακοπές. Το ηλεκτρικό δίκτυο έπαιρνε από μία ντιζελομηχανή στο Λίβαδο.
Άλλος τρόπος εξοικονόμησης χρημάτων ήταν η πώληση λαχείων, εφημερίδων, μεταφορά στις βαλίτσες η τα καλάθια από τους επιβάτες του ΚΤΕΛ, μεταφορά στις μπουκάλες ΠΕΤΡΟΓΚΑΖ, κάλαντα και το μπασιάκ (παρέες παιδιών μαζεύαμε ελιές σε κτήματα που είχε τελειώσει το μάζεμα και κατόπιν τις πουλάγαμε και γινότανε η μοιρασιά).Με τα χρήματα που μαζεύαμε αγοράζαμε υλικό επιμόρφωσης ... (Μυστήριο-Μάσκα-
Μικρός Ήρωας- Γκιαούρ Ταρζάν- Κλασικά Εικονογραφημένα- Μάχη- Μίκυ Μάους-
Λούκι Λούκ κ.α.) βγάζαμε παιδικό εισιτήριο (τις περισσότερες φορές μπαίναμε τσάμπα) για να δούμε ταινίες της εποχής και στα κλεφτά κανένα ακατάλληλο καουμπόικο.
Η βόλτα το Σαββατοκύριακο ξεκινούσε από την πλατεία τα Κυβέλια μέχρι την
Διασταύρωση στον Ξηρόκαμπο. Τα κορίτσια αγκαζέ πήγαιναν μπροστά και πίσω
τα αγόρια καμάκι για κανένα ραντεβουδάκι. Το Αγροκήπιο ήταν το καλύτερο
μαγαζί με ζωντανή τοπική ορχήστρα πίστα χορού και τραπεζάκια έξω.
Μπροστά στο μαγαζί ήταν το νυφοπάζαρο και το πήγαινε - έλα κράταγε μέχρι τις
7:30 το βράδυ (απαγόρευση κυκλοφορίας για τους μαθητές).
Το καφενείο πρόσφερε τότε καφέ ελληνικό στη χόβολη – τσάι – χαμομήλι-πορτοκαλάδα – λεμονάδα – γκαζόζα – βυσσινάδα -ούζο με μεζέ -κονιάκ-λουκούμι και υποβρύχιο.
Το ζαχαροπλαστείο είχε του κόσμου τα γλυκά με την μπουγάτσα σε εξέχουσα θέση
Και πάντα μία εφημερίδα που πήγαινε από χέρι σε χέρι για την ανάγνωση κυρίως των
Αθλητικών.Και πάντα μία εφημερίδα που πήγαινε από χέρι σε χέρι για την ανάγνωση κυρίως των Αθλητικών.
Ο γραφικός του χωριού ήταν ο ντελάλης, με τα χαρτιά κάτω από το κομμένο αριστερό χέρι του και με το δεξί να βαράει την κουδούνα την ίδια ώρα σε όλες τις πλατείες με δυνατή φωνή ανακοίνωνε τα νέα του χωριού.<Εχάθει γάιδαρος στα Κόλαγκάδια ο εύρων αμοιφθείσεται>.
Οι αραμπάδες (κάρα) ήταν το κύριο μεταφορικό μέσο μέσα στο χωριό, στα εξοχικά αλλά και στα χωράφια . Διακοσμημένοι με ωραίες παραστάσεις κουβάλαγαν τα σακιά με τις ελιές τα δοχεία με το λάδι κ.α. Θυμάμαι σε κάποιον έγραφε <ότι τραβάει το κορμί τα φταίει το κεφάλι>. Τώρα τι ερμηνεία δινότανε …….
Παράλληλα υπήρχαν τα τρίκυκλα ανοιχτά τα μικρά και με καμπίνα τα μεγάλα που κουβάλαγαν τα ψάρια από την Σκάλα αλλά και μετακομίσεις στα εξοχικά.
Υπήρχε και ένα φορτηγό προπολεμικό (το Στλέλ) που κουβαλούσε ρετσίνι βαρέλια με λάδι και τα πήγαινε στη Σκάλα για να φορτωθούν στα καΐκια (Μούχαλος-Κωστής). .
Συνεχίζεται…
Οι αραμπάδες (κάρα) ήταν το κύριο μεταφορικό μέσο μέσα στο χωριό, στα εξοχικά αλλά και στα χωράφια . Διακοσμημένοι με ωραίες παραστάσεις κουβάλαγαν τα σακιά με τις ελιές τα δοχεία με το λάδι κ.α. Θυμάμαι σε κάποιον έγραφε <ότι τραβάει το κορμί τα φταίει το κεφάλι>. Τώρα τι ερμηνεία δινότανε …….
Παράλληλα υπήρχαν τα τρίκυκλα ανοιχτά τα μικρά και με καμπίνα τα μεγάλα που κουβάλαγαν τα ψάρια από την Σκάλα αλλά και μετακομίσεις στα εξοχικά.
Υπήρχε και ένα φορτηγό προπολεμικό (το Στλέλ) που κουβαλούσε ρετσίνι βαρέλια με λάδι και τα πήγαινε στη Σκάλα για να φορτωθούν στα καΐκια (Μούχαλος-Κωστής). .
Συνεχίζεται…
Τρίτη 7 Ιουλίου 2009
Πολυχνίτος στην δεκαετία του 60.
Πολυχνίτος στην δεκαετία του 60.
Οι συνηθισμένες τιμωρίες από τους δάσκαλους ήταν όρθιος στη γωνία , χαστούκι, τράβηγμα από τα αυτιά και ξύλο στη παλάμη με τον χάρακα η βίτσα.
Ο ξυλοδαρμός συνήθως ήταν ομαδικός 10 κτυπήματα στην παλάμη και όσοι περίμεναν ευχότανε να σπάσει ο χάρακας αφού ξεφρυδιαζόμαστε και σταυρώναμε τις τρίχες στην παλάμη μας (έτσι ξορκίζαμε να σπάσει ο χάρακας).
Ο τροφοδότης με καινούργιο χάρακα κάθε φορά που έσπαγε ήταν ο Παλαιολόγος Χ. που ο πατέρας του είχε ξυλουργείο και τον δοκίμαζε πρώτος για την αντοχή του.
Τα αντίποινα ήταν απόγευμα το σπάσιμο στα τζάμια με την σφεντόνα για την ισορροπία των σχέσεων δασκάλου μαθητή.
Ατομικό σπορ ήταν το κυνήγι με την σφεντόνα στο ξερόκαμπο , ομαδικό η μπάλα
με την λαγάρα που την φουσκώναμε πρώτα και δέναμε τα κορδόνια της, πετροπόλεμος ανάμεσα σε μαχαλάδες. Καρδόνας – Πέρα Ράχτα (εκκλησία) η Μακρύ Σουκάτς. Το αρχηγείο στο Καρδόνα ήταν κάτω από μία μεγάλη πουρναριά και από μπρος
κάναμε κατρακύλα μέχρι τα κάτω σπίτια του λόφου.
Το πατίνι ήταν αυτοσχέδια κατασκευή με 2 ρουλεμάν για ρόδες και οι αγώνες γινότανε στους τσιμεντοστρωμένους δρόμους που έριξε η χούντα του Παπαδόπουλου.
Ο θόρυβος που έκανε το πατίνι ήταν τόσο δυνατός που ξεσηκωνόταν η γειτονιά.
Οι αμάδες η λεμονόκουπα τα κουγιουνάτσια (βόλοι) με τα κουμπιά και τις χάντρες για αντίκρισμα στο να μπεις στο παιχνίδι. Φωτογραφίες από ηθοποιούς , ποδοσφαιριστές, σημαίες από κράτη που υπήρχαν μέσα σε γκοφρέτες η παγωτά
Και το αντίστοιχο παζάρι (πόσο περνάει 1 με τρία γιατί είναι σπάνιο…).
Το γουργουλέτς ήταν στεφάνι από κρασοβάρελα η στεφάνι από ρόδα αυτοκινήτου
Που το κινούσες με χοντρό σύρμα κατάλληλα δια σκευασμένο.
Η ξύλινη σβούρα και η επιδεξιότητα να την ρήξης στο έδαφος και να γυρνάει περισσότερο χρόνο.
Τα κοκάλινα μπαλάκια ενωμένα με σπάγκο (τακα-τακα) αντιλαλούσανε στις γειτονιές.
Ο χαρταετός (φιλάντρου) ιδιόχειρη κατασκευή με πολύχρωμες κόλες σχισμένο καλάμι , αλευρόκολλα τα ζύγια η ουρά και τέλος ο μίτος (σπάγκος ) για να αφήσεις καλούμα
Να πάει ψηλά καθώς και τα χαρτιά από τα τσιγάρα που περνάγαμε στο σπάγκο και
Ο αέρας τα ανέβαζε μέχρι τον χαρταετό (τηλεγράφημα).
Συνέχεια…..
Πολυχνίτος στην δεκαετία του 60.
Πολυχνίτος στην δεκαετία του 60.
Παιδιά με κοντό παντελονάκι με βαθιές τσέπες-κολότσεπη για σφεντόνα και τιράντες, παπούτσια από τον τσαγκάρη 4 πέταλα σταυρό το καθένα για να μη φθείρονται, κάλτσες χειροποίητες χοντρές μέχρι το γόνατο με καλτσοδέτα και ζακέτα πλεκτές με βελόνες με οριζόντιες γραμμές από παλιά ξηλώματα , σακάκι και φυσικά τα μπαλώματα . Η κόμμωση ήταν γουλί (πέρασμα με την ψιλή μηχανή του κουρέα) και η τραγιάσκα η το πηλίκιο με την κουκουβάγια στη μέση. Η διαφορά στο ντύσιμο των παιδιών δημοτικού γυμνασίου ήταν η μπλε ποδιά και το πηλίκιο με την κονκάρδα.
Το πρωί μας ξύπναγε η μάνα ντυνόμαστε πλέναμε το πρόσωπο στο βρυσάκι και παίρναμε το δρόμο για το σχολείο. Η μητέρα μας έβγαζε μέχρι την εξώπορτα και μετά έπαιρνε το κουμάρι η το λαγήνι η τον τενεκέ για να πιάσει σειρά στη δημοτική βρύση της γειτονιάς για το νερό της ημέρας. Στο δρόμο για το σχολείο κάναμε στάση στο Ελαιοτριβείο για καμία καπεράδα (ψωμί ψημένο στα κάρβουνα ) και φρέσκο λάδι .
Στο προαύλιο του σχολείου Α/Β μετά την προσευχή ερχότανε το καζάνι με το αχνιστό γάλα (σκόνη) και το κίτρινο τυρί (αμερικανική βοήθεια).
Μετά μπαίναμε στις τάξεις μας ,αίθουσες μεγάλες με ψηλά παράθυρα ξύλινα θρανία με τον πίνακα την έδρα του δασκάλου . τα μαθήματα ήταν καλλιγραφία με πένα που την βουτούσαμε στο μελανοδοχείο στυπόχαρτο για αθέλητα τρεξίματα στο μελάνι και ξυράφι για διορθώσεις, ωδική (όλο δόξα όλο χάρη Άγια μέρα ξημερώνει),χειροτεχνία
Με κοκκινόχωμα, ιστορία ,θρησκευτικά με ενισχυτική διδασκαλία το κατηχητικό και τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, μαθηματικά και γυμναστική.
Συνέχεια …
Παιδιά με κοντό παντελονάκι με βαθιές τσέπες-κολότσεπη για σφεντόνα και τιράντες, παπούτσια από τον τσαγκάρη 4 πέταλα σταυρό το καθένα για να μη φθείρονται, κάλτσες χειροποίητες χοντρές μέχρι το γόνατο με καλτσοδέτα και ζακέτα πλεκτές με βελόνες με οριζόντιες γραμμές από παλιά ξηλώματα , σακάκι και φυσικά τα μπαλώματα . Η κόμμωση ήταν γουλί (πέρασμα με την ψιλή μηχανή του κουρέα) και η τραγιάσκα η το πηλίκιο με την κουκουβάγια στη μέση. Η διαφορά στο ντύσιμο των παιδιών δημοτικού γυμνασίου ήταν η μπλε ποδιά και το πηλίκιο με την κονκάρδα.
Το πρωί μας ξύπναγε η μάνα ντυνόμαστε πλέναμε το πρόσωπο στο βρυσάκι και παίρναμε το δρόμο για το σχολείο. Η μητέρα μας έβγαζε μέχρι την εξώπορτα και μετά έπαιρνε το κουμάρι η το λαγήνι η τον τενεκέ για να πιάσει σειρά στη δημοτική βρύση της γειτονιάς για το νερό της ημέρας. Στο δρόμο για το σχολείο κάναμε στάση στο Ελαιοτριβείο για καμία καπεράδα (ψωμί ψημένο στα κάρβουνα ) και φρέσκο λάδι .
Στο προαύλιο του σχολείου Α/Β μετά την προσευχή ερχότανε το καζάνι με το αχνιστό γάλα (σκόνη) και το κίτρινο τυρί (αμερικανική βοήθεια).
Μετά μπαίναμε στις τάξεις μας ,αίθουσες μεγάλες με ψηλά παράθυρα ξύλινα θρανία με τον πίνακα την έδρα του δασκάλου . τα μαθήματα ήταν καλλιγραφία με πένα που την βουτούσαμε στο μελανοδοχείο στυπόχαρτο για αθέλητα τρεξίματα στο μελάνι και ξυράφι για διορθώσεις, ωδική (όλο δόξα όλο χάρη Άγια μέρα ξημερώνει),χειροτεχνία
Με κοκκινόχωμα, ιστορία ,θρησκευτικά με ενισχυτική διδασκαλία το κατηχητικό και τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, μαθηματικά και γυμναστική.
Συνέχεια …
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)