4. Άγιε μου Γιώργη Αράπη μου
Ο Άγιος Γεώργιος δεν παρουσιάζεται στα δημοτικά τραγούδια μας μόνο ως δρακοντοκτόνος, που σκοτώνει τ
ΡΩΜΙ0Π0ΥΛΑ ΚΑΙ ΚΡΗΤΟΠ0ΥΛΟ (Πάρου)
Ένα μικρό Κρητόπουλο , του βασιλιά κοπέλι,
μια Ρωμιοπούλα αγαπά και κείνη δε το θέλει.
Αμπρός της βάνει τα βουνά και πίσω της τα όρη
κι η στράτα της την έβγαλε αμπρός στον Αϊ Γιώργη.
- Άι Γιώργη μου, βοήθα με από Τούρκου το χέρι,
να φέρω σίμα σου χρυσή και σίμα σου ασημένια
κι απάνω τα καμπαναριά να ’ναι μαλαματένια.
Σκίζουν στα δυο τα μάρμαρα και πάει η κόρη κάτω.
Σαλτέρνει το Κρητόπουλο μπροστά στον Άι Γιώργη:
- Άι Γιώργη μου, φανέρωσε αυτή τη Ρωμιοπούλα,
να φέρω σίμα σου κερί και σίμα σου λιβάνι
και με το βοϊδοτούλουμο να κουβαλώ το λάδι.!
Σκίζουν στα δυο τα μάρμαρα και φάνηκεν η κόρη.
ΙΙηδάει. το Κρητόπουλο κι απ’ τα μαλλιά την πιάνει.
- Άσε με, Τούρκο, απ’ τα μαλλιά και πιάσε με απ’ το χέρι
κι αν είναι θέλημα θεού ,ως θέλει το να γένη.
Δεν είδα διπλοπρόσωπο ωσάν τον Άι .Γιώργη.
Να γένη μάντρα των βουδιών και μάντρα των προβάτων
Κι απάνω τα καμπαναριά η κοίτη των κοράκων.
.Ο ΑΪ-ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΤΟΥΡΚΟΠΟΥΛΟ. (Θράκης).
Ποιος είδε ήλιο το πρωί, αστρί το μεσημέρι,
ποιος είδε τέτοια λυγερή, να φκιάνει το φκιασίδι,
Παρασκευή το έφκιανε, Σάββατο το τελειώνει,
την Κυριακή το έβαλε στην εκκλησιά πηγαίνει,
όσ’ άρχοντες την είδανε, όλοι τα φέσια βγάλαν,
κ’ ένα μικρό Τουρκόπουλο, ένα βασιλοπαίδι,
τη Ῥωμνηοπούλ’ αγάπησι και θέλει να την πάρει,
κι η Ῥωμνηοπούλα δεν τον θέλ’ και δεν τον αγαπάει.
Παὶρ’ με ταις ώρες τα βουνά, κα τα ψηλά Βαλκάνια
τον Αϊ-Γιώργη αντίκρυσι, στέκει και του μιλάει
-Συ Αϊ-Γιώργη Αφέντη μου, κρύψε μ’ από τον Τούρκο,
να σε καπνίσω μάλαμα κι όλο καθάριο ασήμι.
Ραΐσανε τα μάρμαρα και κρύφτηκεν η κόρη.
Να και ο Τούρκος έρχεται με τ’ άλογου του στο χέρι,
τον Αϊ-Γιώργη αντίκρυσε, στέκει και τον ρωτάει.
-Συ Αϊ-Γιώργη αφέντη μου, φανέρωσε την κόρη,
να σε καπνίσω μάλαμα κι όλο καθάριο ασήμι,
να πλέξω το στεφάνι σου μ’ αδρὺ μαργαριτάρι,
να φέρου αμάξια το κηρί, αμάξια το θυμίαμα,
και με τα βουβαλόπετσα να κουβαλώ το λάδι,
σαν χριστιανός να βαπτιστώ, να βάλω τ’ όνομά σου.
Ραΐσανε τα μάρμαρα και φάνηκεν η κόρη.
Την πιάν’ ο Τούρκος ‘π ‘τα μαλλιά, και στ’ άλουγου την ρίχνει.
-Ἄφσε με, Τούρκο, ‘π ‘τα μαλλιά, και πιάσε μ’ απ’ το χέρι,
άλλο εγώ δεν αγαπώ, συ ‘σαι δικό μου ταίρι.
(Πηγή :
http://voutsinasilias.blogspot.gr/2010/04/23.html )
Με το θέμα του άνομου έρωτα ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετική
εθνότητα ή θρησκευτική πίστη στο Δημοτικό μας Τραγούδι , αναφέρθηκαν
αρκετές εισηγήσεις στο 5ο Πανελλήνιο συνέδριο της Ελληνικής Λαογραφικής
Εταιρείας (Καρδίτσα 23-25 Οκτωβρίου 2015 ) . Πιο συγκεκριμένα, εστίασαν
στη σχέση της ορθόδοξης πίστης με τους ετερόδοξους (Μουσουλμάνοι,
Εβραίοι).
Γιατί ο άγιος Γεώργιος αποδέχεται ή αρνείται την προσφορά
του ερωτευμένου αλλόδοξου προς τον άγιο ώστε ν’ ανοίξει την πόρτα του
μοναστηριού και να του παραδώσει την χριστιανή κόρη που αγάπησε ;
Δόθηκαν διάφορες απαντήσεις σ’ αυτό το ερώτημα, με κυρίαρχο το
επιχείρημα ότι οι παραλλαγές για τις διαφορετικές επιλογές οφείλονται
είτε σε παρεμβάσεις (των συλλογέων ή άλλων φορέων) είτε στο διαφορετικό
ιστορικό πλαίσιο (από την αυτοκρατορία στο εθνικό κράτος).
( πηγή :
http://www.laographiki.gr/…/5-panellinio-synedrio-dimotiko-…}
Η νονά μου ήταν πια μεγαλοκοπέλα, που είχε περάσει από καιρό τα τριάντα κι όδευε ολοταχώς για τα σαράντα,
αλλά νυμφίος δε φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα. Και δεν ήταν μόνο
αυτό. Πίσω της ακολουθούσαν άλλες τέσσερις αδελφές, στον καιρό της
παντρειάς όλες τους, που περίμεναν πώς και πώς ,αμάν και πότε, θα φύγει
η μεγάλη από τη μέση, για να ’ρθει επιτέλους και η δική τους η σειρά.
Βλέπεις οι άγραφοι κανόνες, που όριζε το εθιμικό δίκαιο της εποχής
εκείνης , δε συγχωρούσαν σε καμιά περίπτωση και για κανένα λόγο να
παντρευτεί μικρότερη αδελφή, αν υπήρχε μεγαλύτερη απάντρευτη. Η νονά
μου το είχε τάμα στον Άι- Γιώργη στα Μηλαντά , αν βρεθεί γαμπρός , να
βαφτίσει αγόρι στη χάρη του και να το ονομάσει Γεώργιο, όπως το όνομα
του Τροπαιοφόρου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου. Και όταν πια βρέθηκε επιτέλους ο
γαμπρός, εμένα με βάφτισαν στη χάρη του στα Μηλαντά και με ονόμασαν
Γεώργιο και κατά το κοινώς λεγόμενο Γιώργο.
